Jej autor, kardynał Léon Joseph Suenens (1904-1996) był niespożytym propagatorem Odnowy Charyzmatycznej w Kościele. Warto wspomnieć, że to on był rzecznikiem tekstu o charyzmatach, który został umieszczony w soborowej konstytucji Lumen Gentium (nr 12) i niejako utorował Odnowie drogę eklezjalną.

Jako wybitny teolog i gorliwy duszpasterz nie pozostawał jednak bezkrytyczny wobec różnych nowych zjawisk pojawiających się niekiedy w środowiskach „charyzmatycznych” w Kościele i poza nim. Będąc arcybiskupem Brukseli-Malines niemal od początków Odnowy zatroszczył się o to, by dynamicznie powstające nowe wspólnoty rozwijały się w zgodzie z nauczaniem Kościoła i by rodząca się w nich nowa obyczajowość modlitewna i duchowa szybko znalazła pogłębioną interpretację teologiczną.

Ważne było dla niego stworzenie precyzyjnych wytycznych duszpasterskich, które z jednej strony „nie gasiłyby Ducha”, a drugiej, by prowadziły do „doświadczania wszystkiego i zachowywania tego, co dobre” (por. Lumen Gentium, nr 12).

W tym celu w maju 1974 roku zaprosił on do współpracy międzynarodowe grono wybitnych teologów i liderów Odnowy i zredagował I Dokument z Malines. Kolejne prace, pisane w większości już przez samego kardynała Suenensa, powstawały sukcesywnie w następnych latach. Pięć z nich zostało przetłumaczonych na język polski i wydanych w 1998. Niniejsze tłumaczenie stanowi VI i ostatni Dokument z Malines, powstały w 1986 roku.