Kościół zawsze z radością przyjmował i przyjmuje powstające w jego łonie wspólnoty i ruchy formacyjno-ewangelizacyjne i traktuje je jako owoc płodnego działania Ducha Świętego oraz dar Bożej Opatrzności. Dynamizm duchowego życia widoczny w istnieniu i działaniu tych wspólnot i ruchów nie jest jednak wolny od niebezpieczeństwa wypaczeń. Duch tego świata (por. 1 Kor 2,12) już od czasów apostolskich wpływał bowiem deformująco i w konsekwencji niszcząco na dynamizm niektórych grup czy wspólnot. Dlatego też Kościół od początku swego istnienia starał się wskazywać na kryteria pozwalające odróżnić to, co w działaniu danych wspólnot pochodzi od Ducha Bożego, od tego, co pochodzi od ducha tego świata. Kryteria te miały pomóc w rozeznaniu zarówno fundamentalnej kwestii, jaką jest realna łączność danej wspólnoty czy ruchu z Kościołem powszechnym, jak i aktualnej kondycji określonej wspólnoty. Kryteria takie przez całe wieki stanowiły więc klarowny i konkretny opis sposobu, w jaki Matka Kościół rozpoznawała w różnych wspólnotach i ruchach swoje dzieci oraz określała stan ich duchowego zdrowia.

Komisja Nauki Wiary Konferencji Episkopatu Polski, biorąc pod uwagę fenomeny obecnych czasów oraz sytuację Kościoła w Polsce, w swoim dokumencie wskazuje na kryteria pozwalające rozpoznać, które wspólnoty i ruchy pozostają w jedności wiary i życia z Kościołem powszechnym. Formułuje również kryteria pozwalające dostrzec i nazwać niepokojące tendencje, które choć same z siebie nie zrywają komunii danej wspólnoty czy ruchu formacyjno-ewangelizacyjnego z Kościołem, to jednak mogą doprowadzić do groźnego wypaczenia dynamizmu wspólnoty. Kryteria te stanowią ostrzeżenie przed niebezpieczeństwami związanymi z kierunkiem, w którym zmierzają dana wspólnota czy ruch.